ROZDZIAŁ 3

             Udawanie było czymś, co przychodziło Dione z zaskakującą łatwością. Dziewczyna przez wiele stuleci oszukiwała i zwodziła, aż w końcu po części stała się ludźmi, których udawała. Miała w sobie coś z tancerki występującej na statkach, ze złodziejki, pod którą podszywała się tak długo, że w końcu rzeczywiście stała się najlepszą w całym mieście specjalistką od kradzieży. Jeśli ktoś dobrze poznałby czarnego anioła, dostrzegłby także kilka cech niezwykle odważnej dziewczyny z pirackiej załogi, która siała postrach na oceanie kilkaset lat wcześniej. Dione mimowolnie przesiąkała fałszywymi osobowościami, które kreowała w razie potrzeby. Zawsze były to jednak tylko negatywne cechy. Serce czarnookiej stało się równie czarne i bezużyteczne jak serce Jaspera. Nastąpiło to, gdy Dione pierwszy raz torturowała umierającego człowieka. 

Nauczycielka poprosiła Dione, by wyszła na środek sali, co dziewczyna zrobiła z ogromną przyjemnością. Uwielbiała znajdować się w centrum uwagi, skupiać na sobie spojrzenia. Napawała się widokiem rozmarzenia w oczach śmiertelników i cieszyła się, gdy podziwiali jej urodę. Lecz nie były to cechy tancerki ze statku, złodziejki czy dziewczyny z pirackiej załogi. Te cechy składały się na osobowość prawdziwej Dione. Tym razem Śmierć nie musiała udawać niczego. Mogła zachowywać się jak rozpieszczona, niezwykle bogata i zarozumiała egoistka, którą rzeczywiście była. Prawdziwa Dione idealnie wpasowywała się w środowisko szkoły dal bogatych nastolatków. To stanowiło pewną odmianę w jej życiu. Tak bardzo przyzwyczaiła się do odgrywania roli, że tym razem poczuła się całkowicie wolna.

            – Mam się przedstawić, tak? Nazywam się Dione Madden, od kilku lat mieszkam w Nowym Jorku. Dużo podróżuję, więc uczyłam się w różnych krajach.

            Oparła się wygodnie o tablicę, spoglądając na nauczycielkę ze znudzeniem wyraźnie malującym się na idealnej twarzy. Dione mogłaby oczywiście udawać, że jest niezwykle podekscytowana perspektywą nauki w nowej szkole, ale nie miało to większego sensu Jeśli rzeczywiście chciała się dostać do elity, powinna odnosić się do nauki z taką samą ignorancją jak reszta bogatych nastolatków.

            – Możesz usiąśc. I prosiłabym, żebyś na przyszłość przychodziła do szkoły w bardziej stosownych ubraniach. Mniejsze dekolty i dłuższe sukienki.

            – Oczywiście, proszę pani – odpowiedziała z niewinnym uśmiechem. Kiedy szła w stronę ławki, pociągnęła za ramiączka, pogłębiając dekolt i jeszcze bardziej odsłoniła nogi. Zauważyła kilka uśmiechów uznania, a to zdecydowanie poprawiło jej humor.

            Usiadła ze znudzoną miną, podpierając głowę rękami. Czuła na sobie spojrzenie kilku osób, ale nie Davida, choć na tym zależało jej najbardziej. Wydawało się, że chłopak uparcie stara się wszystkim udowodnić, że Dione nie wywarła na nim żadnego wrażenia. A przecież było zupełnie inaczej! Zajęła się wertowaniem podręcznika, tak naprawdę skupiając się na myślach Wardricka.

            I znowu jakiś pieprzony wiersz. Moglibyśmy zająć się czymś ciekawszym, a nie jak zwykle to samo…

            Dione z irytacją zacisnęła pięści. To było po prostu niemożliwe! Ten chłopak nie mógł o niej nie myśleć, była tego pewna. Jednak z jakiegoś powodu próbował ukrywać nawet myśli. Jakby wiedział, że ktoś może je odczytać. To stwierdzenie było jednak tak niedorzeczne, że dziewczyna na chwilę nawet uniosła kąciki ust. Widocznie David nie chciał się przyznać nawet przed samym sobą, jak bardzo Dione przykuła jego uwagę. Czarnooka uśmiechnęła się z zadowoleniem, uspokojona tą myślą. Rozejrzała się po klasie. Większość chłopaków praktycznie nie odrywała od dziewczyny wzroku.

            Widok wzdychających do Dione tłumów zawsze jej towarzyszył, dlatego już po chwili powróciło tak doskonale znane jej uczucie znużenia. Nie miała pojęcia, co ze sobą zrobić i jak dotrwać do dzwonka. Na szczęście już kilka minut później usłyszała upragniony dźwięk. Poderwała się z ławki i pospiesznie wyszła z sali, zerkając na rozpiskę zajęć. Czekała ją lekcja historii, więc była zadowolona. W końcu przeżyła kilkaset lat. Zresztą to było nawet ciekawe – słuchać wywodów nauczyciela, który podobnie jak inni historycy, znał jedynie zniekształcony i po części nieprawdziwy obraz przeszłości.

            Dione nie miała jednak pojęcia, jak trafić do właściwej sali. W pierwszej chwili chciała zagadać do jakiegoś chłopaka. Kolejny nastolatek zapatrzony w idealną twarz, z chęcią pokazałby drogę. Jednak Śmierć nie chciała, by ktoś uznał, że stroni od towarzystwa dziewczyn. Musiała uważnie wybrać kogoś, kto nie tkwił na najniższym szczeblu społecznym, choć znajdował się nieco niżej niż elita.

            Wzrok Śmierci przyciągnęła dziewczyna o czekoladowej skórze i czarnych, kręconych włosach. Gdyby były nieco krótsze i nie sięgały ramion, ciemnoskóra wyglądałaby jak osoba rodem z lat osiemdziesiątych. Na uszach nastolatki z łatwością można było dostrzec duże słuchawki. Dziewczyna poruszała się w rytm płynącej z nich muzyki. Miała na sobie spodnie z wysokim stanem, koszulę oraz buty na wysokich obcasach. Na rękach błyszczało kilkadziesiąt bransoletek. To nie była typowa bogata nastolatka, ale sprawiała wrażenia dość żywiołowej, co odpowiadało mocno już znudzonej Dione. 

             Hej – krzyknęła do dziewczyny. Kiedy ta nie odpowiedziała, pogrążona w swoim muzycznym świecie, czarnooka klepnęła ją w ramię. Wtedy dopiero ciemnoskóra zdjęła słuchawki. – Hej – powtórzyła Dione.

            – Cześć – odpowiedziała z uśmiechem.

            – Wiesz może gdzie jest sala 203?

            – Tak, właśnie mam tam lekcje. Mogę cię zaprowadzić. To ty jesteś tą nową, o której rozmawia cała szkoła? Krążą plotki, że już zdążyłaś zaprzyjaźnić się z elitą…

– Tak, to ja, ale wcale się z nimi nie przyjaźnię. Jeszcze. Niedługo sami będą zabiegać o moje towarzystwo. Mam na imię Dione.

            – Jesteś bardzo pewna siebie, Dione, skoro sądzisz, że to oni będą cię o cokolwiek prosić… Jestem Cameron Sanderson.

– Chyba za nimi nie przepadasz… – Dione uniosła brwi.

– Powiedzmy, że często są dla mnie niemili. Nieważne, ile mam pieniędzy, jeśli nie odpowiada im, jak się ubieram.

            Nie wyglądała na przejętą tym odrzuceniem ze strony najpopularniejszych w szkole. Uśmiechnęła się i wyjęła z szafki kilka książek. Dione zaczęła się zastanawiać, czy znajomość z Cameron rzeczywiście może się jej na coś przydać. Uznała jednak, że będzie to dobry sposób, by jeszcze bardziej zirytować nędznego Wardricka – zadawanie się z kimś, za kim cudowny David nie przepada… Tak, ta perspektywa bardzo się Dione spodobała.

            – Gdzie się wcześniej uczyłaś? – zapytała dziewczyna.

            Gdyby tylko Dione była w stanie przypomnieć sobie, co też Jasper wpisał w dokumentach, które jej dostarczył! Kiedy zobaczyła te wszystkie papiery, nie przyjrzała się ich treści. Jedynie to, że może zacząć się uczyć, było dla niej ważne.

            – Nawet nie ma co o tym wspominać. Nudne prywatne szkoły, w których pełno było ludzi mających się za lepszych ode mnie – machnęła ręką. No proszę, wykazała się pomysłowością i sprawnie wybrnęła z kłopotliwej sytuacji.

            – I oczywiście ci ludzie tak naprawdę nie byli od ciebie lepsi, tak? – zapytała Cameron z uśmiechem.

            – A jak myślisz?

            Cameron uniosła brew i wybuchnęła śmiechem. Był on przyjazny, jednak dosyć donośny i przykuł uwagę kilkorga uczniów, którzy patrzyli na czarnoskórą dziewczynę albo z ciekawością, albo z irytacją i politowaniem. Cameron zdawała się jednak tego nie zauważać i nadal się śmiejąc, szturchnęła Dione w ramię.

            – Wiesz co, Dione? Lubię cię. Jesteś tak samo próżna jak wszyscy ci ludzie z elity, ale w twoim przypadku jakoś mi to nie przeszkadza.

            Śmierci na chwilę odebrało mowę. Nie codziennie zdarzało się, żeby ludzie całkiem wprost mówili Dione, że jest próżna, tak samo jak cała reszta bogatych nastolatków. Choć czarnooka poczuła się poirytowana, Cameron mogła się przydać, więc zdecydowanie nie należało teraz powiedzieć kilku zdań, po których dostałaby załamania nerwowego. Ranienie ludzi przychodziło Dione z niezwykłą łatwością, dziewczyna dopracowywała tę umiejętność przez stulecia. Czasami zanim zabiła swoje ofiary, doprowadzała je do okropnego stanu psychicznego i patrzyła, jak na myśl o śmierci czują jedynie ulgę, wierząc, że wreszcie odejdzie cała ich beznadziejność. Czarnooka potrafiła sprawić, że przepiękna kobieta zarządzająca doskonale prosperującą firmą przed śmiercią uznała, że nic nie udało się jej osiągnąć, że jest odrażająca i nic niewarta. Doprowadzenie Cameron do podobnego stanu nie byłoby trudne, ale Dione nie zamierzała tego robić. Nie dlatego, że było jej szkoda dziewczyny albo dlatego, że ją polubiła. Nigdy nie żałowała ludzi, a tym bardziej nie była zdolna czuć do nich choćby odrobiny sympatii. Cameron mogła się jednak okazać pożyteczna.

            – Trudno żebym nie była próżna, skoro moja uroda oddala mnie od innych dziewczyn o całe lata świetlne. Poza tym zawsze zdobywam to, czego chcę. Czy gdybyś była tak zniewalająca jak ja, miała możliwość spełnienia każdej zachcianki i mogła sobie pozwolić na samochód kosztujący prawie pół miliona, to czy również nie byłabyś próżna? – zapytała Dione.

            Na twarzy Cameron pojawiło się lekkie zdziwienie, a potem jakiś grymas. Śmierć nawet nie musiała odczytywać myśli dziewczyny, żeby wiedzieć, co pochłonęło jej uwagę. Cameron zastanawiała się, czy w opinii Dione jest brzydka. Cameron była nawet ładna, choć nie nadzwyczaj piękna, nie mogła jednak konkurować z dziewczynami z elity, a tym bardziej z Dione, której wygląd wprawiał w oszołomienie. Kiedy dziewczyna wreszcie to zrozumiała, niewątpliwie poczuła się urażona, ale Dione nie dbała o to. Liczyło się tylko wspaniałe uczucie towarzyszące zemście.

            – Pewnie masz rację – mruknęła Cameron, a jej nastrój wyraźnie uległ zmianie. Może Dione nie zrównała jej poczucia wartości z ziemią, ale przynajmniej trochę je obniżyła, a to zdecydowanie dawało jej satysfakcję.      

            – To gdzie jest ta sala? Zaraz będzie dzwonek, powinnyśmy się pośpieszyć – Śmierć uśmiechnęła się tak, jak tylko śmierć potrafi. Wyglądała jednak przy tym całkiem niewinnie, jakby nie zdawała sobie sprawy, że jej poprzednie słowa zraniły Cameron.

             – Już idziemy, spokojnie…

            W przypływie nagłego zadowolenia z przysporzenia kolejnej osobie bólu, Dione mimowolnie sprawiła, że Cameron otoczył zapach śmierci. Najczęściej czarnooka zwiększała jego intensywność, żeby kogoś oczarować, co w połączeniu z wyglądem dawała oszałamiający efekt. Cameron w jednej chwili odzyskała dobry humor, a to wszystko dlatego, że poczuła zmysłowy zapach, któremu dała się oszołomić. Poczucie satysfakcji znikło. Dione była jedynie zła na samą siebie. Czarne oczy stały się jeszcze ciemniejsze, kiedy dziewczyna ponuro ruszyła w stronę sali od historii.       

Kilka następnych lekcji upłynęło szybko. Dione skupiała się na poznawaniu oryginalnych ludzi, przystojnych chłopców, dziewczyn, które miały szansę na dostanie się do elity i oczarowywaniu wszystkich urodą, głosem i całą swoją doskonałością. Nie próbowała jednak ukrywać nieznośnego charakteru, czym, o dziwo, wcale nie zrażała do siebie ludzi. W końcu nadeszła przerwa na lunch. Dione nie miała pojęcia, gdzie usiąść. Patrzyła na stoliki i pierwszy raz poczuła się bezbronna. Na szczęście chwilę później Cameron pociągnęła ją w stronę jakiegoś zupełnie pustego stolika.

            – Ktoś jeszcze do nas dołączy? – zapytała Dione.

            – Właściwie zazwyczaj jem sama. Popularni raczej nie chcą się ze mną zadawać, a przy innych stołach nie ma miejsca. Ale jeśli chcesz, żeby ktoś się do nas dosiadł, to nie ma sprawy.

            Dione rozejrzała się po stołówce. Chciała zaprosić wszystkich, których poznała i którzy mogli jej pomóc w dostaniu się do elity. Zauważyła trzy dziewczyny, które czasem rozmawiały z paczką najpopularniejszych w szkole, a także mijającego stół chłopaka, który już dawno mógł wstąpić w ich szeregi. Wolał jednak żyć w swoim własnym świecie, a nie spełniać oczekiwania Davida i jego kolegów. Z pewnością Wardrick musiał go teraz nie znosić. I bardzo dobrze…

            – Hej, chcesz się do nas dosiąść? – Dione lekko pociągnęła chłopaka za rękaw.

            – Hej – uśmiechnął się w odpowiedzi, kiedy tylko na nią spojrzał. – No jasne!

            – Świetnie – Dione znów się uśmiechnęła. Zauważyła, jak to wpływa na chłopaka i od razu poczuła satysfakcję. No proszę, był nią wyraźnie zainteresowany. – Dołączą do nas też moje znajome.

            O ile tylko uda się jej przypomnieć, jak miały na imię. Skupiła się, aby usłyszeć ich rozmowę. Rozprawiały właśnie o najnowszej kolekcji jednego z markowych sklepów, ale ani razu nie zwróciły się do siebie po imieniu. Dione powoli zaczynała odczuwać irytację.

            – Hej, Madison! Może chcesz razem z koleżankami dosiąść się do nas? – krzyknęła przez pół stołówki, czując, że powoli przestaje się stresować. Od razu spojrzało na nią kilkanaście par oczu. Niektórzy skierowali zazdrosne spojrzenia na trzy dziewczyny, które ochoczo podążyły w stronę stolika zajmowanego przez czarnego anioła. A więc ludzie pragnęli towarzystwa Dione? Interesujące…

            – Dzięki za zaproszenie – uśmiechnęła się Madison, typowa amerykańska, bogata dziewczyna o pofarbowanych na czarno włosach. Dwa pasemka w odcieniu jasnej zieleni wyraźnie wskazywały na to, że Madison nie należy do elity. Tak samo jak kolczyk w języku. Co prawda w niektórych szkołach wizerunek zbuntowanych dziewczyn jest modny, ale nie w liceum, do którego uczęszczała większość najbogatszych nastolatków. – Jestem Madison, a to Jane i Lauren – dziewczyna wyciągnęła do Cameron rękę w geście powitania.

            Jane była typową farbowaną blondynką, choć na szczęście jej włosy nie miały tego okropnego, najjaśniejszego odcienia. Lekka opalenizna prawdopodobnie była zasługą wizyty w solarium, choć wyglądała w miarę naturalnie. Lauren również była blondynką, o włosach w nieco ciemniejszy odcieniu i w przeciwieństwie do kosmyków Jane, był to ich naturalny kolor. Ubrała się w ładną sukienkę, a na głowę założyła typowo hippisowską opaskę. Z pewnością nie dlatego, że należała do subkultury dzieci kwiatów, ale wyłącznie ze względu na panującą modę.

            – Ja jestem Connor Holloway. A to Seth i Gordon – przedstawił się chłopak zaproszony do stołu przez Dione. Śmierci nie spodobało się, że bez pytania zaprosił też swoich kolegów.

Connor miał kasztanową czuprynę, która dodawała mu uroku, tak samo jak duże, szare oczy o przyjaznym wyrazie. Założył koszulkę, do tego marynarkę, a przez szyję przewiesił jasnoniebieski szalik. Wyglądał jak francuski albo włoski artysta, co chyba podobało się dziewczynom na stołówce, które zerkały na niego z uśmiechem, o ile akurat oderwały na chwile spojrzenie od Davida lub jego kolegów.

            Seth i Gordon wyglądali za to jak typowi footballiści. Byli umięśnieni, ubrani w sportowe koszulki, a włosy strzygli na krótko. Z daleka wyglądali niemal identycznie, choć Seth był nieznacznie wyższy. Chłopcy sprawiali wrażenie głupawych przyjaciół Connora będących raczej kimś w rodzaju jego podwładnych niż prawdziwych kolegów. Dione poczuła podziw. Connor wiedział jak się ustawić i w czyim towarzystwie obracać, żeby czuł się dobrze w szkole. Widać miał dużo wspólnego z nią samą.

            – A ja jestem Cameron, jakby ktoś nie wiedział – uśmiechnęła się nowa znajoma Dione. Wszyscy oprócz Lauren również odpowiedzieli uśmiechem.

            – A ja jestem Dione – przestawiła się Sethowi i Gordonowi, starając się wyglądać sympatycznie.

            – Jak ci się podoba  w naszej niezwykle nudnej szkole, Dione? Jesteś pod wrażeniem naszych nauczycieli prowadzących pasjonujące lekcje z wielkim zaangażowaniem, a może podoba ci się ten piękny budynek? – zapytała Madison z lekkim uśmieszkiem.

            –Tak, lekcje są bardzo wciągające – Dione od razu spodobała się przepełniona sarkazmem rozmowa.

            Madison zaśmiała się, a czarnooka uczyniła to samo. Z zadowoleniem poczuła, że przyciąga spojrzenia niemal wszystkich osób z elity, siedzących dwa stoły dalej. Jak widać dziewczynie udawało się wzbudzać ich zainteresowanie, a to bardzo ją cieszyło. Dlatego właśnie przez całą przerwę zajęła się rozmową ze wszystkimi siedzącymi przy swoim stole tak. Polubili ją, choć nawet nie próbowała ukrywać swojej próżności i okropnego charakteru. Wystarczyło jedynie to, że była bogata i piękna. Coraz bardziej podobało się jej w tej szkole. Wreszcie smakowała prawdziwej wolności, choć niestety czasami musiała silić się na miły uśmiech, a na to nie miała ochoty. Czuła, że zdobyła sympatię wszystkich siedzących przy stoliku i co więcej – wzbudzała coraz większe zainteresowanie osób z elity.

      Zdaniem Dione dźwięk dzwonka rozbrzmiał zdecydowanie za szybko. Jak się jednak okazało, następną lekcję miała wspólnie z Connorem. Była z tego faktu bardzo zadowolona i podczas wędrówki korytarzem trzymała chłopaka za ramię. Uśmiechała się zalotnie, jednocześnie emanując pewnością siebie. Connor nie wyglądał, jakby mu to przeszkadzało. Starał się kreować na tajemniczego samotnika, ale w towarzystwie Dione nie mógł pohamować błysków radości w oczach i lekkiego uśmiechu, który mimowolnie pojawiał się na jego twarzy za każdym razem, kiedy na nią spojrzał. A David przyglądał się temu z nieokreślonym wyrazem twarzy. Dione tym razem nie próbowała odczytać jego myśli. Cieszyła się po prostu, że chłopak widzi to wszystko i choć stara się wyglądać na obojętnego, to coś właśnie pali go od środka, nie pozwalając kompletnie zignorować zachowania czarnookiej dziewczyny w niezwykle obcisłej sukience…

               

            David przyglądał się Dione i nie mógł pohamować dziwnego uczucia, które nim zawładnęło. Zdawało mu się, że może zaraz eksplodować. Udało mu się jednak powstrzymać wybuch, dzięki mocnemu zaciśnięciu pięści. Był zmuszony patrzeć, jak ta dziewczyna kroczy dumnie środkiem szkolnego korytarza. Swoją idealną dłonią trzymała ramię chłopaka, który już dawno miał szansę na dołączenie do najbardziej cenionego w szkole towarzystwa, ale nie skorzystał z okazji. I to właśnie jemu, nie Davidowi, ale komuś zdecydowanie nędzniejszemu od niego, ta nieziemska dziewczyna postanowiła poświęcić uwagę. Było to tak niezrozumiałe dla Davida, który znajdował się na pierwszym miejscu w sercu każdej uczennicy, że złość, rosła w nim z każdym spojrzeniem na Dione zalotnie mrugającą do Connora. Co ten chłopak w ogóle sobie wyobrażał?!

            Po chwili David uświadomił sobie bezsensowność tych myśli. Od kiedy to czuł zazdrość o jakąkolwiek zwyczajną dziewczynę? Nie był jednak w stanie w nieskończoność okłamywać samego siebie. Dione nie była zwyczajna. Coś w niej przyciągało Davida i nie był się w stanie temu przyciąganiu oprzeć. Pierwszy raz na widok jakiejkolwiek dziewczyny zawładnęły nim takie uczucia. Przecież to jemu Dione należała się w pierwszej kolejności! Potem, kiedy już ją rzuci, Connor może robić co zechce, ale nie miał prawa kompromitować Davida, jako pierwszy wzbudzając zainteresowanie dziewczyny. Zacisnął pięści jeszcze mocniej i poczuł wzrastające w nim postanowienie. Nie dopuści do tego, żeby być drugim. On zawsze był pierwszy. Zawsze. Tym razem też zamierzał działać, zanim ktoś odbierze mu tę szansę.

               

            Dione nie była zdziwiona, kiedy godzinę później na korytarzu zatrzymał ją David. To stanowiło niepodważalny dowód na to, że plan Śmierci zaczyna działać.  Dziewczyna czuła zadowolenie i dumę z własnej pomysłowości. Jeszcze nigdy nie zdarzyło się, by któryś z jej planów zawiódł. Miała kilka stuleci na poznanie ludzkich wad i słabości.

            Odwróciła się w stronę Davida, zarzucając kaskadą kręconych blond włosów, a potem posłała mu spojrzenie spod rzęs. Niemal czuła, jak w głębi duszy chłopak wzdycha na ten widok. Dione zaszczyciła go jeszcze uśmiechem, ale po chwili zastąpiła przyjazny uśmiech kpiącym grymasem zaraz po tym, jak David również szeroko się uśmiechnął.

             – Masz do mnie jakąś sprawę, czy będziemy stać w ciszy?  Jakoś niespecjalnie mam ochotę patrzeć na twój głupkowaty uśmieszek – parsknęła, udając znudzenie.

            Uśmiech od razu znikł z twarzy chłopaka, zastąpiony pozą obojętności. No proszę, David jednak potrafił opanować swój uśmiech uwielbienia i spojrzenie, z którego od razu dało się wywnioskować, że Dione wpadła mu w oko. Kiedy spojrzał na nią z ignorancją i skrzyżował ręce, znowu wyglądał jak David Wardrick, którego Śmierć widziała po raz pierwszy na dziedzińcu szkoły. Zarozumiały, pewny siebie i arogancki.

            – Chciałem zapytać, czy radzisz sobie w szkole. W końcu dyrektorka kazała mi cię oprowadzać. Nie chciałbym mieć jakichś kłopotów, gdybyś potem powiedziała jej, że błąkałaś się po korytarzach, bo nie chciało mi się tobą zająć.

            – Radziłam sobie przez pół dnia, więc teraz też nie jesteś mi do niczego potrzebny. Poznałam dużo osób, które chętnie mi pomogą, na przykład Connor – wskazała na chłopaka, którego cały czas trzymała pod ramię. Connor uśmiechnął się lekko do Davida, kiedy ten na niego spojrzał, ale ponieważ w odpowiedzi otrzymał tylko pochmurne spojrzenie niebieskich oczu, również przestał się uśmiechać.

             – W każdym razie zdaje się, że mamy teraz te same zajęcia – powiedział David, zerkając na kartkę, którą Dione trzymała w ręku. – Mogę cię zaprowadzić, żeby nie zabierać cennego czasu Connora.

            Uśmiechnął się do chłopaka, choć Connor nie wyglądał wcale zadowolonego perspektywą zostawienia Dione i pozwolenia, by oprowadzał ją najprzystojniejszy i najpopularniejszy chłopak w szkole. David jednak albo udawał, że tego nie zauważył, albo też rzeczywiście niczego nie dostrzegał. W międzyczasie zaczepił jedną z dziewczyn ze swojej elity i objął w talii. Dione jedynie ze znudzeniem zerknęła na blondynkę w za krótkiej spódniczce, już po chwili odwracając wzrok. Raczej nie takiej reakcji David oczekiwał.

            – Ty jesteś tą nową Dione? – zapytała blondynka uśmiechając się sympatycznie, choć w jej oczach widać było zazdrość.

             – Nie, chodzę do waszej szkoły od pół roku, tylko wcześniej mnie nie zauważyłaś, bo wcale nie rzucają się w oczy te markowe ciuchy, boska uroda i drogi samochód na parkingu. Uwielbiam takie inteligentne pytania!

            – Tylko spokojnie, bo zaraz się na mnie rzucisz – zaśmiała się dziewczyna, choć, kiedy zobaczyła złowrogi błysk w oczach Dione, naprawdę wyglądała na przestraszoną.. – A skoro jesteś taka bogata i boska, to z pewnością wybierasz się dzisiaj na imprezę, prawda?

            To zbiło Dione z tropu. Nie miała pojęcia o żadnej imprezie. Patrzyła na szeroki uśmiech blondynki, która nawet nie próbowała ukryć satysfakcji.

            – Co to za impreza? – zapytała w końcu, kiedy nie udało jej się wyczytać niczego pożytecznego z myśli dziewczyny.

            – No wiesz, standardowa domówka. Ale najwyraźniej nie jesteś taka bogata i fajna, skoro o niczym nie wiesz.

            Dione zacisnęła pięści, czując, jak paznokcie wbijają jej się w skórę. Nie chciała ryzykować wybuchu złości. Mogłaby przypadkowo wykorzystać swoja nadnaturalną siłę i sprawić, że wszyscy patrzyliby się na nią, jak na przerażającego potwora. Musiałaby wtedy zabić ich wszystkich, żeby nie było świadków tego zdarzenia. Normalnie nie miałaby nic przeciwko, ale wtedy śmiertelny pocałunek musiałby być złożony również na policzku Davida, a przecież dla niego miała przygotowaną specjalną zemstę. Nie mogła pozwolić sobie na złość, zdecydowanie nie.

            – Zazwyczaj nie chce mi się tracić czasu na takie imprezy. Zamiast tego wybieram się moim odrzutowcem na małą wycieczkę. Ale skoro dla waszej szkolnej elity to takie ważne, żeby każda bogata osoba pojawiła się na jakiejś sztywnej imprezie, to z chęcią przyjdę – Dione uśmiechnęła się do blondynki, z satysfakcją obserwując zazdrość, która pojawiła się na jej twarzy w chwili, gdy Śmierć wspomniała o prywatnym odrzutowcu. Swoją drogą, wcale go nie miała, ale o tym nikt przecież nie musiał wiedzieć.

            – Ale wcale nikt cię tam nie zapraszał – dziewczyna zaczęła od razu panikować. Najwidoczniej bardzo nie podobała się jej perspektywa spędzeniu kilku godzin w obecności bogatej i zdecydowanie ładniejszej konkurentki.

            – Mylisz się, skarbie. Właśnie mnie zaprosiłaś – Dione uśmiechnęła się szeroko i ku jeszcze większej złości dziewczyny, zwróciła się do Davida. – To zaprowadzisz mnie pod tę salę? Dobrze, że mam jeszcze dwie lekcje na zastanowienie się, co założyć. Musisz mi tylko podać adres, żebym wiedziała gdzie pojechać na tę całą waszą imprezę.

            – Nie ma sprawy, mogę cię podwieźć – David uśmiechnął się lekko, a jego znajoma zrobiła się czerwona ze złości i ruszyła w przeciwnym kierunku, krzycząc na wszystkich, którzy weszli jej w drogę.

            – Nie, dzięki. Nie przywykłam do jeżdżenia tanimi samochodami – Dione  uśmiechnęła się złośliwie, a potem odwróciła się i ruszyła korytarzem. Za nią podążył David, który nie skomentował jej uwagi ani słowem, chyba zbyt zszokowany tym, że ktoś nazwał jego samochód tanim.

            Wszyscy przyglądali się Dione i Davidowi, kiedy podążali korytarzem. Najładniejsza i najbogatsza dziewczyna, która oszałamiała wszystkich i w ciągu kilku godzin stała się rozpoznawalna w całej szkole, a zaraz obok niej chłopak, do którego wzdychały wszystkie dziewczyny i z którego zdaniem liczył się każdy. Teraz jednak posłusznie szedł za nową dziewczyną, jakby całkowicie podporządkował się jej woli. Jego zachowanie sprawiło, że ludzie zaczęli szeptać między sobą, podczas gdy Dione uśmiechała się z widoczną satysfakcją. Lepszego pierwszego dnia w nowej szkole Śmierć nie mogła sobie wymarzyć.

***

Jest to najgorszy rozdział w całej tej historii, zdecydowanie za nim nie przepadam i po wprowadzeniu poprawek też nie jestem specjalnie zachwycona. Ale na szczęście potem będzie już lepiej!